top of page

🎬 PuƂapka (2017)

Zaktualizowano: 12 cze 2021


„PuƂapka” (ang. Bullet Head) w reĆŒyserii Paula Soleta miaƂa być tylko kolejnym thrillerem, ktĂłry obejrzę i nic nie zapowiadaƂo tego, ĆŒe czymƛ się on wyrĂłĆŒnia na tle tego gatunku. Owszem, obejrzaƂam go, poniewaĆŒ wiedziaƂam, ĆŒe pojawia się w nim pies, a takĆŒe z uwagi na rolę Adriena Brody’ego, ktĂłrego bardzo cenię jako aktora. OkazaƂo się jednak, ĆŒe film sprawiƂ mi miƂą niespodziankę i wymknąƂ się schematowi, dodając do tego gatunku filmowego nową jakoƛć.


OprĂłcz Adriena Brody’ego jako Stacy’ego, w filmie pojawiają się inni uznani aktorzy: John Malkovitch jako Walker oraz Antonio Banderas w roli czarnego charakteru, Blue. Stacy’emu i Walkerowi towarzyszy teĆŒ Gage (w tej roli mƂodszy brat „Kevina samego w domu”, czyli Macaulay’a Culkina), Rory Culkin.

FabuƂa w jednym zdaniu: trzech zƂodziei (Stacy, Walker i Gage) po napadzie trafiają do opuszczonego magazynu, w którym natykają się na psa biorącego udziaƂ w walkach psów, który zrobi wszystko, aby ich dopaƛć.


Film kręcono w BuƂgarii, zdjęcia utrzymane są w mrocznym klimacie, wnętrza ponure i zaniedbane.


„PuƂapka” wyrĂłĆŒnia się z kilku powodĂłw. Po pierwsze, z rozmĂłw prowadzonych przez przestępcĂłw ukrywających się w magazynie wynika, ĆŒe lubią oni zwierzęta (kaĆŒdy z nich ma na ich temat historię do opowiedzenia). I tak Stacy wspomina, jak szukaƂ trufli z pudlem, Walker mĂłwi o kradzieĆŒy akwarium dla cĂłrki, a Gage, ktĂłrego opowieƛć jest najbardziej wstrząsająca i porusza sƂuchaczy, o psie, ktĂłrym opiekowaƂ się jako maƂy chƂopiec i ktĂłrego na jego oczach zabiƂ patologiczny ojciec.


Stacy i Walker przekomarzają się na temat tego, ktĂłry z nich jest „kociarzem”, a ktĂłry „psiarzem”. Przyznacie, ĆŒe zwykle kryminaliƛci nie prowadzą tego typu sentymentalnych rozmĂłw. Odnajduję tu nawiązanie do filmu „25. godzina” z 2002 r. z Edwardem Nortonem w roli gƂównej, w ktĂłrym kryminalista rĂłwnieĆŒ jest bardzo przywiązany do swojego psa i przed pĂłjƛciem do więzienia stara się mu zapewnić dom.


Pojawienie się masywnego, przeraĆŒającego juĆŒ samym swoim wyglądem psa, zmusza bohaterĂłw „PuƂapki” do prĂłb ocalenia wƂasnego ĆŒycia. Stacy ma przy tym okazję znowu udowodnić, ĆŒe psi los nie jest mu obojętny. Podczas poƛcigu, psa przygniata stary fortepian, a zƂodziej tknięty litoƛcią mimo wszystko pomaga mu się uwolnić. Pies docenia pomoc i od tego momentu przestaje go atakować.


Po drugie, zostaje przedstawiony punkt widzenia gƂównego zwierzęcego bohatera, czyli wspomnianego psa o imieniu De Niro. Obraz zostaje zwÄ™ĆŒony i rozmyty po bokach, by lepiej odrĂłĆŒnić te ujęcia od pozostaƂych, jak rĂłwnieĆŒ sprĂłbować pokazać ƛwiat widziany psimi oczami (chociaĆŒ kolory nie ulegają zmianie, a powinny). JuĆŒ początkowe ujęcie filmu pozwala nam się domyƛlić, ĆŒe widzimy obraz zza krat klatki, w ktĂłrej siedzi pies. Następnie w kadrze pojawia się kawaƂek prowadzonej przez mÄ™ĆŒczyznę smyczy. Psa po raz pierwszy dostrzegamy dzięki bardzo ciekawemu ujęciu – widzimy jego odbicie w ƛcianie windy. Poza tym pojawia się rĂłwnieĆŒ zabieg najczęƛciej stosowany w filmach, kiedy chce się zwrĂłcić uwagę na to, na co patrzy zwierzę: przebitki raz na nie, raz na obiekt, na ktĂłry patrzy.


W ciekawy sposĂłb zostaƂy rĂłwnieĆŒ zilustrowane wyostrzone do granic moĆŒliwoƛci zmysƂy psa: kiedy ukrywający się
w fortepianie Stacy ze strachu poci się i kropelka potu spƂywa do ƛrodka pianina, uderzając w sprÄ™ĆŒynę w ƛrodku, widzimy jak pies, stojący w odlegƂoƛci, odwraca się, gdyĆŒ byƂ w stanie to usƂyszeć.


Po trzecie, jest to film z rodzaju produkcji, w ktĂłrych to zwierzę „straszy”. Psy polujące na ludzi moĆŒna zobaczyć np. w horrorze „Rasa”z 2006 r. W „PuƂapce” dobrze ukazano bezradnoƛć czƂowieka w obliczu zwierzęcych zmysƂów.


Po czwarte, napisy koƄcowe to miĂłd na serce miƂoƛnikĂłw zwierząt: pojawia się dedykacja reĆŒysera „dla psa Molly, mojej nauczycielki i przyjacióƂki”. Poza tym tuĆŒ po ludzkiej obsadzie filmu, pojawia się zwierzęca obsada, z ktĂłrej moĆŒemy się dowiedzieć, ĆŒe odtwĂłrca gƂównej roli tak naprawdę ma na imię
 Han Solo. Jego dublerami byli Ademar i Curly. Psiego mƂodzieƄca zagraƂ Pupstar, a psiego malucha... De Niro.


DotarƂam do tekstu reĆŒysera na temat procesu powstawania filmu, w ktĂłrym Solet pisze: „Nasza misja obsadzenia naszego psiego bohatera, De Niro, byƂa rĂłwnie trudna, jak znalezienie gƂównego trenera. Mieliƛmy bardzo specyficzne wymagania, fizyczne i antropomorficzne – nasz De Niro nie tylko musiaƂ być zarĂłwno uderzający pod względem wielkoƛci i siƂy, jak i wystarczająco atletyczny, aby wykonywać zƂoĆŒone fragmenty akcji, potrzebowaƂ rĂłwnieĆŒ zdolnoƛci do przekazywania zarĂłwno skrajnej zwierzęcej dzikoƛci, jak i mądroƛci i zƂoĆŒonoƛć wykraczającą poza naszą wƂasną. MusiaƂby być w stanie przeksztaƂcić się z antagonisty w bohatera, poniewaĆŒ historia zmieniƂa nasze spojrzenie na niego (
) Nasze poszukiwania zakoƄczyƂy się na psie o imieniu Han Solo. PracowaƂem w Budapeszcie, kiedy czƂonek zespoƂu Nu Boyana powiedziaƂ mi, ĆŒe pomyƛlaƂ, ĆŒe mĂłgƂby znaleĆșć naszą psią gwiazdę niedaleko mnie, więc razem ze starym przyjacielem spakowaliƛmy się do samochodu jego dziewczyny i pojechaliƛmy na wycieczkę, ĆŒeby się mu przyjrzeć. Przyjechaliƛmy nie do jakiejƛ bezimiennej hodowli, ale do domu wƂaƛciciela Hana, Zoltana Kissa. Z pomocą tƂumacza mojego przyjaciela i syna Zoltana, Rolanda, doszliƛmy do porozumienia i nie musiaƂem mĂłwić po węgiersku, aby zrozumieć, ĆŒe Zoli i Roland myƛleli o swoich psach tak samo, jak ja o moich: są rodziną. I opiekowali się nimi jak swoimi wƂasnymi dziećmi.


Kiedy Han wyszedƂ nam na spotkanie, nie mogƂem przestać się uƛmiechać. ByƂ wszystkim, na co liczyƂem. ByƂ oszaƂamiający, krĂłlewski i piękny, byƂ rĂłwnie ciepƂy i goƛcinny jak Zoli i Roland. Presa canarios są czasami opisywane jako psy jednego wƂaƛciciela – niezwykle lojalne i kochające swoje rodziny, ale nie zawsze akceptują nowo przybyƂych. Han, chociaĆŒ fizycznie sprawny jak kaĆŒdy pies, jakiego kiedykolwiek spotkaƂem, byƂ bezpieczny i spokojny. Bawiliƛmy się razem na trawie, a on peƂzaƂ po mnie, szczerząc się, jak ja. (
) ByƂ niesamowity. ByƂ gwiazdą. Tak jak Adrien byƂ wyraĆșnie naszym Stacym, John naszym Walkerem, Antonio naszym Niebieskim, a Rory naszym Gage’em – to byƂ nasz De Niro. I wƂaƛnie wtedy, gdy pomyƛlaƂem, ĆŒe nie mogę mieć więcej szczęƛcia, Zoli przyniĂłsƂ innego czƂonka swojego stada, nieco mniejszego Presa imieniem Ademar, ktĂłry staƂ się gƂównym sobowtĂłrem Hana.


Jon [trener psĂłw] zacząƂ pracować z Hanem i Ademarem, gdy tylko przybyƂ do Sofii, przenosząc psy do swojego mieszkania, aby mogli budować przyjaĆșƄ i wzmacniać więĆș 24 godziny na dobę. (
) Curly nie byƂ tak towarzyski jak Han i Ademar, więc nie byƂ kandydatem do pracy bezpoƛrednio z naszymi aktorami (
), ale uwielbiaƂ ƛcigać, szarĆŒować i skakać (
)Fakt, ĆŒe wszyscy nasi aktorzy byli wielkimi miƂoƛnikami zwierząt, byƂ niesamowitą zaletą. Adrien i Han stali się sobie tak bliscy”. Adrien Brody prywatnie teĆŒ ma psy, stąd praca na planie z pewnoƛcią byƂa dla niego przyjemnoƛcią.


W filmie pojawiają się rĂłwnieĆŒ inne psy: wspomniany pudel, pies Gage’a na farmie, Jack Russell terier szukający trufli, psy walczące z De Niro na ringu (między innymi owczarek ƛrodkowoazjatycki). W magazynie przemyka teĆŒ biaƂy krĂłlik, a na farmie pojawia się krowa. W sklepie zoologicznym są rybki i szczeniak. I tu ciekawostka: na samym koƄcu zwierzęcej obsady wymieniona jest zƂota rybka o imieniu Maxwell. Jest to nietypowe, bo powaĆŒne potraktowanie pracy zwierząt na planie bardzo rzadko znajduje swoje odbicie w napisach koƄcowyche (nigdy nie widziaƂam rybki wymienionej z imienia). Ale to nie koniec niespodzianek. Na koƄcu podziękowaƄ pojawia się zwrot „ i wszystkim zwierzętom, ktĂłre uczą nas, jak być lepszymi ludĆșmi”. I w koƄcu taki oto zapis: „częƛć dochodĂłw z tego filmu zostanie przeznaczona na eliminację walk psĂłw, rehabilitację psich ofiar oraz promowanie ƛwiadomoƛci i edukacji na temat humanitarnego traktowania najlepszego przyjaciela czƂowieka”. Godne pochwaƂy. Nie widziaƂam zapisu, ĆŒe zwierzęta podczas produkcji nie ucierpiaƂy, ale po takich zapisach chyba nie moĆŒemy mieć co do tego wątpliwoƛci. Poza tym trzeba przyznać, ĆŒe jak na film poruszający temat psich walk (a wątek ten juĆŒ kilkukrotnie poruszaƂam we wczeƛniejszych tekstach) w filmie nie epatuje się przemocą wobec zwierząt, mimo tego, ĆŒe krwi jest sporo (widzimy np. martwe ofiary walk, ktĂłre nierzadko są „dobijane”.


Han Solo, czyli filmowy De Niro, jak i jego dublerzy są przedstawicielami rasy Presa Canario, czyli doga kanaryjskiego. Są zaliczane do molosĂłw: potÄ™ĆŒne, przysadziste, bardzo umięƛnione. Jak sama nazwa wskazuje, zostaƂy wyhodowane na Wyspach Kanaryjskich do strĂłĆŒowania i pilnowania bydƂa oraz do walk psĂłw. Pies ten jest zrĂłwnowaĆŒony, pewny siebie, ale potrafi teĆŒ podejmować szybkie decyzje. Bardzo inteligentny, Ƃatwo się uczy i jest bardzo oddany opiekunom.


Bardzo polecam „PuƂapkę”, zarówno z uwagi na ludzką, jak i na psią obsadę.




bottom of page