Serial o owadach to nic nowego – znamy przecież „Pszczółkę Maję, „Makową Panienkę” czy „Pająka chwata wszystkich brata”.
Prawdziwym hitem lat 90. i w mojej ocenie najlepszym filmem o tych malutkich stworzeniach był jednak pełnometrażowy „Mikrokosmos” (1996).
Z kolei „Robaczki z Zaginionej Doliny” (2013) to pełnometrażowa wersja „Chrząszczyków” (fr. Minuscule), o których dzisiaj słów kilka. Ich pomysłodawcami są Hélène Giraud i Thomas Szabo, a serial powstaje już od 2006 r. Wygląda na to, że Francuzi wyspecjalizowali się w owadzich filmach i robią to naprawdę dobrze.
„Chrząszczyki” to króciutkie (od 2 do 6 minut) odcinki, w których obserwujemy przygody różnych gatunków owadów: biedronek, much, ważek, gąsienic motyli, koników polnych, mrówek, pszczół, os i komarów. Są również pająki, o których „z automatu” myślimy jak o owadach, a przecież to stawonogi oraz ślimaki, które z kolei należą do mięczaków. Moim ulubieńcem spośród wszystkich postaci w serialu jest czarny, okrągły pajączek o wielkich oczach, wiecznie zdziwiony i nieśmiały. Próbuje po prostu tylko przetrwać, w milczeniu się wszystkiemu przyglądając. Jest miłośnikiem groszku w puszkach.
Jego przeciwnikiem jest żółty pająk o wyjątkowo długich nogach (które niejednokrotnie przysparzają mu kłopotów), którego charakteryzują…wystające zęby i chytra mina. Jest niesamowicie zabawny, gdy podkrada się i wystawia głowę „zza rogu”. Ciągle coś podgląda, knuje, planuje. Jest niesłychanie kreatywny. Po tym filmie rzeczywiście można na pająki spojrzeć przychylniejszym okiem, czemu ma służyć ich antropomorfizacja. W końcu nie jest ich winą to, że ludzi odstręcza ich wygląd.
Ślimaki zmagają się zwykle z trudnościami wynikającymi z ich powolności – a to nie mogą dokądś zdążyć, a to grozi im rozdeptanie (lub rozjechanie)… Mają jednak swoje marzenia, np. zabrać dzieci na szczyt góry, z której można by zjechać i poczuć w końcu „wiatr w czułkach”.
Owady mają tutaj osobowości. Oto krótki przewodnik po ich cechach, który dla Was przygotowałam:
biedronki – dobre i pomocne, rzadko przedrzeźniają inne owady (w przeciwieństwie do much), ale pojedyncza biedronka chętnie prowokuje chmarę much do pogoni za nią,
muchy – złośliwe, przedrzeźniają inne owady, interesuje je tylko jedzenie i robienie kawałów innym owadom i pająkom,
komary – dość pechowe: ich próby atakowania ludzi różnie się kończą,
mrówki – w serialu zobaczymy ich dwa gatunki (czarne i czerwone), które podobnie jak ma to miejsce w naturze, zawsze ze sobą walczą. Czerwone mrówki są agresywne, mają mocne szczęki i groźną przywódczynię. Mrówki skupiają się na zdobywaniu pożywienia,
ważki – lubią się ścigać i rywalizować,
pszczoły – oczywiście pracowite, rzadko występują pojedynczo – praca zespołowa jest na pierwszym miejscu,
osy – groźne i również „stadne”, mieszkają w gnieździe umiejscowionym w lesie.
Wszystkie owady są niesłychanie silne, co zostaje oczywiście przedstawione w karykaturalny sposób. Przygody „Chrząszczyków” nie zawsze dobrze się kończą – czasami część z nich ginie.
Chrząszczyki latają „z turbo doładowaniem” jak samoloty lub pędzące samochody wyścigowe (na co wskazuje również ścieżka dźwiękowa). Lubią brać udział w różnych konkursach szybkościowych.
Tło wydarzeń jest prawdziwe, tzn. animowane owady zostają naniesione na prawdziwe krajobrazy: pola, łąki, lasy. W serialu okazjonalnie pojawiają się również inne, tym razem prawdziwe zwierzęta – pies, kot, krowy. Czasem zobaczymy też ludzi (przecież komar musi kogoś ugryźć), ale nigdy nie widzimy ich twarzy. W końcu nie o nich to opowieść.
Jeśli chcecie zobaczyć całujące się biedronki, kaszlącego komara, śmiejące się muchy – to tylko tutaj. Świetna rozrywka dla małych i dużych widzów.
