W filmie Ronny’ego Trockera Max, syn bohaterów, przywozi w pudełku po butach na wakacje swojego pupila, biało-szarego szczura domowego o imieniu Zorro. Jak łatwo się domyślić, zwierzę przy pierwszej nadarzającej się okazji ucieka i ze źle zabezpieczonej kryjówki, i z domu. To, co jednak świadczy o niezwykłości tej sceny, to ukazanie (dość zręczne) punktu widzenia szczura (chociaż kolory, które widzimy, nadal pozostają w spectrum ludzkiego wzroku). Początkowo naszym oczom ukazują się małe dziurki i trocinowe podłoże, orientujemy się więc, że jesteśmy…w środku pudełka, i wzrokiem szczura obserwujemy otwory wywiercone w pudełku. Wiercący się gryzoń unosi pokrywkę i po chwili węszenia wydostaje się do salonu, po którym ostrożnie, acz energicznie się przemieszcza. Towarzyszymy mu w tej wędrówce, a kamera podąża za nim aż do drzwi prowadzących do ogrodu. Chwilę się wahając szczurek pokonuje próg i znika za rogiem domu. Rzadko w filmach fabularnych tak pięknie i dokładnie portretuje się to zwierzę, próbując w dodatku przekazać nam jego sposób funkcjonowania w ludzkim świecie olbrzymów.
Szczurzym akcentem jest też maska na głowę, którą Max nakłada w geście buntu. Sam na moment staje się szczurem, w dodatku szczurem zasiadającym ze starszą siostrą do śniadania.
Comments